Edward komt elke dag gekromd door zijn aktetas aan op zijn werk.
Regen of zonneschijn, hij kleurt altijd even grijs.
Jas aan het haakje, glas water tot de helft vullen, bedieningspanelen starten en de minuten tikken weg. Van acht uur ’s morgens tot vier uur in de namiddag. Van maandag tot vrijdag. Van september tot juli.

Maar op een dag, rond drie over acht, hoort Edward het geluid van iets of iemand die heel hard
probeert om geen geluid te maken. Edward verstijft en tuurt om zich heen. Niets. Hij schuift zijn bril
wat hoger op zijn neus en staat plots oog in oog met een kind.
Edwards hart bonst bijna uit zijn borstkas en in zijn handpalmen ontspringen spontaan twee rivieren.
Hij beseft dat vanaf nu, vanaf dit exacte moment, niets nog hetzelfde zal zijn.